نوشتن یعنی چیزهایی را می گویی که به طور معمول قادر نیستی به مردم بگویی!
ما باید خیلی از خودمان شرمنده باشیم. مثلا
وقتی از عشق سخن میگوییم انگار واقعا میدانیم از چه حرف میزنیم!
ببخشید که اینها را میگویم، اما اگر همین فردا بلایی سر یکی از ماها بیاید فکر میکنم آن دیگری، آن طرف مقابل، مدتی غصهدار میشود اما بعدش همان آدم میرود و دل به کس دیگری میبندد و در مدت کوتاهی یکی دیگر را پیدا میکند، تمام اینها، تمام این عشقی که ما الان از آن دم میزنیم، تبدیل به یک خاطره میشود. چه بسا که خاطرهای هم نشود. این طور نیست؟