شعر لولوی شیشه ها (سهراب سپهری)

در این اتاق تهی پیکر 
انسان مه آلود 
نگاهت به حلقه کدام در آویخته ؟
درها بسته 
 و کلیدشان در تاریکی دور شد 
 نسیم از دیوارها می ترواد 
گلهای قالی می لرزد 
ابرها در افق رنگارنگ پرده پر می زنند 
باران ستاره اتاقت را پر کرد 
 و تو درتاریکی گم شده ای 
انسان مه آلود 
پاهای صندلی کهنه ات در پاشویه فرو رفته 
 درخت بید از خک بسترت روییده 
 و خود را در حوض کاشی می جوید 
تصویری به شاخه بید آویخته 
کودکی که چشمانش خاموشی ترا دارد 
گویی ترا می نگرد 
 و تو از میان هزاران نقش تهی 
گویی مرا می نگری 
 انسان مه آلود 
ترا در همه شبهای تنهایی
 توی همه شیشه ها دیده ام 
مادر مرا می ترساند 
لولو پشت شیشه هاست
و من توی شیشه ها ترا می دیدم 
لولوی سرگردان 
پیش آ 
 بیا در سایه هامان بخزیم 
درها بسته 
 و کلیدشان در تاریکی دور شد 
بگذار پنجره را به رویت بگشایم
انسان مه آلود از روی حوض کاشی گذشت 
 و گریان سویم پرید 
شیشه پنجره شکست و فرو ریخت 
لولوی شیشه ها 
شیشه عمرش شکسته بود